Uit het voorwoord van het boek

 ‘ Honderd portretten van vrouwen’

Door Mariette Wijne.

… Er was nooit een tekort aan vrouwelijke kunstenaars. Er was altijd een gebrek aan erkenning en waardering voor kunstenaars, denkers, wetenschappers en andere mensen met een vulva. Ook in dit boek van Frederike Dekkers vind je voorbeelden van tegenwerking, vernedering en diefstal van ideeën. Maar de verhalen die Frederike heeft verzameld gaan bovenal over kracht en vitaliteit, over talent en brutaliteit, over eigenzinnigheid en autonomie, over vriendschap en liefde. Frederike haalt haar vrouwen uit de schaduw en zet ze in het volle licht. Haar blauw is geen blauwdruk. Er is geen mal. Wat deze honderd vrouwen met elkaar gemeen hebben, is dat ze elk op hun eigen manier een lichtend voorbeeld zijn.

Het blauw van Frederike doet me denken aan werkmansblauw, aan actie en handen uit de mouwen. Maar net zo goed aan porselein, maar wel een onbreekbare variant. Het zijn monumenten van vrouwen, of ze nu kunstenaar zijn of fysiotherapeut, zanger of zus. Frederike vroeg ons, leden van haar schrijfclub, welke vrouwen wij zouden kiezen. Ik vond het belangrijk om niet voor ‘betoverend’ te gaan, niet te mooi of te ruig. Geen Frida Kahlo of Nina Simone, en omdat Annie M.G. Schmidt al ge-weest was, schoof ik Angela Merkel naar voren, met haar verstandige jasjes en moedige hart. Ik ben blij dat ze één van de honderd is. Haar hoopgevende ‘Wir schaffen es’, zou een passende lijfspreuk voor elke vrouw in dit boek kunnen zijn.

Maar het portret dat me het meest prikkelt, is dat van Frederike zelf. Hoe ze heeft geleerd van vrouwen te houden. Want als je er zelf een bent, ligt dat niet voor de hand. Het betekent namelijk dat je ook van jezelf moet houden, en ook dat is iets waar te veel vrouwen hard voor moeten werken. Simpele eigenliefde. Hallo! Hier ben ik. Dit kan ik. Hier hoor ik. En betaal mij daar verdorie eens eerlijk voor….